Bir gün Vermiş, arkadaşı Almış için bir ziyafet vermek istemiş. Arkadaşı ne seviyorsa düşünmüş, en sevdiği yemekleri en güzelinden hazırlamış, arkadaşını davet etmiş. Almış Vermiş’in evine geldiğinde mükemmel sofrayı görünce gözleri kamaşmış. Hemen yemeğe başlamak istediği anda düşünmüş;
” Arkadaşım bana harika bir sofra hazırlamış, bense sadece yemeye geldim”. Bir an utanç hissetmiş, sofraya öylece bakarken demiş, arkadaşı Vermiş:
“Her şeyi senin için hazırladım. Yemezsen senin yediğini görmediğim için mutlu olamam.” demiş.
Bunun üzerine Almış düşünmüş:
” Bunu yemeye karar vermemle arkadaşım mutlu olacak. Bu yüzden yiyebilir, yemekle kalmayıp keyif alabilirim, burada sadece alıcı değilim.”
O anda Vermiş in kendisine yönelik verme-mutlu etme düşüncesinin aynısını Vermiş için kendisinin düşünmekte olduğunu fark etmiş.
Almış’ın yemeği yemeyi kabul etmesindeki niyet ( arkadaşımı mutlu ediyor olacağım) kabulü-almayı, vermeye-ihsana dönüştürürken içsel eylem , almakla vermenin farkındalığı, deneyimi zenginleştirmekte.
Veren alır, alan verirmiş
böylece
15.12.2020
A.Arin