den konuşamıyoruz
,Kişiselleştirme derken insanlaştırmadan dahi, gerekirse…
Denebilir, ” kendi açımızdan bakmamız normal değil mi? “
‘Kendin’, saplandığın, dışına çıkmayı beceremediğinse, anormal….
Kendi yanımızdan, kendi açımızdan baktığımızın farkında olmanın fark yaratacağını, söylüyorum…Ben-cillik deyip geçilmesin;
Ben-cil olmaya kendini layık bulmak da var,
Penceresiz, eli mahkumiyet’ten gelen, değersizlikle yoğrulu ben-cillik de var.”Hepsi senin olsun-ben yokum”culuk hakkı verilmemiş ben-cilliğin,
“sen yok ol, hepsi benim”cilik işlevsiz ben-cilliğin diliyken, iki uç da ortak bir ihtiyaca selam duruyor , sağlıklı ego yapılanması…
*L*
Sözün kısası,
Kendisini görmedikçe, olur olmaz yerde “ben buradayım” diyen bir gerçek “kişi olma” sorunumuz bulunuyor, toplum bünyede….
Bi’ sonucu,
Önümüzde “beni anlayın” diye duran konunun, şu tarafta şu kişiler ve öbür taraftaki diğer kişilerle – “ilgili ” hale gelmesi…
Konunun kendinden başka her şeyle uğraşan, hedefe şaşı…
Fikir alış verişine , birbirinden öğrenmeye araç istişare kültürü nasıl topal kalır
Böyle…
14.11.2020