Yaşam, zaman’la mümkündür; zaman’ın kendisidir. Ancak bilinç,-öznel zamanın sonu olan-ölümün soğuk gerçekliğinde, zamanı durduracak ya da geriye döndürecek, yani yaşamı sürdürecek çareler arar. Yine de yaşanan her an, ölüme bir adım daha yaklaşmaktan başka bir şey değildir. Bu açıdan bakıldığında, yaşam sonsuz bir yenilgiler dizgesidir. Öleceğini bilerek , -unutmadan/ unutmuş gibi yaparak, hiç ölmeyecekmiş gibi-, yaşama yaratıcı eylemlerle devam edebilmek, insanı ‘yapan’ şeydir. Yaşam, mağlupların zafer yürüyüşüdür. Yenilgi mukadderdir, muhakkaktır; muzaffer yenilgi opsiyoneldir, bir ihtimaldir. Evet yarın bilinmezdedir; ama bu zafer yürüyüşünde insan her ediniminde , o an için geçiciliği / ölüm(lülüğ)ü yenmiş olmanın sevinciyle varlığını kutlamaktadır. İnsan mukadder yenilgisine meydan okumadan kahraman olamaz,-yenilgisini kabul etmeden muzaffer olamayacağı gibi-: Muhteşem ve buruk bir çelişki.
Zafer’in değerli olabilmesi, -eğer ki, yaşamın bizzat kendisi ise ödül-, yaşamın değerli olmasıyla mümkündür. Yaşamını sevmek ve daha iyi ve daha güzel yapmak için gayret etmek, zafer duygusundaki arzunun ve -yaşamın mümkün olmasını selamlayan- minnetin dolaysız yansımasıdır. Yaşamın hep kendinden eksiltiyor olduğu, son kertede ‘insan’ dediğimiz bilinç’i bütünüyle yutup eriteceği düşüncesi, yaşamın hoyrat – adaletsiz ve hep kendisine borçlu kalacağı duygusunun doğurabileceği öfke, yaşamdan hınç alırcasına acıtmanın ve kıyımın ön aldığı bir ömürden başkasını doğurmaz : Acıtmak üzere yaşamak , dünyayı acıtır, ki bu kendini acıtmaktır; zira dünya biziz. Ancak nesnesi iyi ve güzel olan özne, – pürüzsüz- iyi ve güzel olmayı ümit edebilir. İyi ve güzel nesnenin yitimi, kötü ve çirkin nesneye ( ve kendiliğe ) sahneyi sunar: yeryüzünün cehennemi burasıdır.’
M. Bilgin Saydam, Ara’f’dalık-lar