Bir öğleden sonra kış güneşiyle ısınmak için bir cafeye oturup yayılmak istedi.
“Şöyle her şeyden uzak olmak güzel olacak, daraldım düşünmekten…”
Dediği gibi yaptı, bildiği bir yere sürdü. Kapıdan girerken, yüzünü okşayan güneşe gülümsedi.
Bir masaya sokuldu.
Etrafına bakındı, insanlar dizi dizi masalarda, gülüşenler, konuşanlar., güzel….
Önündeki masada anne ve sarı saçlı bir çocuk , yabancılar…
Tek başına oturan bir kendisi olabilir. Bir çay söyledi, arkadaş…
Etrafı izlerken zihninde yürüyüşe geçen düşünce alayını fark etti:
“ Birlikte ve tek başına, içlerinde ve ayrı…Tezatlar üşüşüyor. Ama normal değil mi? Şimdi zıtlıklar gözde. Zıtlar üstünden ayrışarak ayrılıkta birleşmeyi başar mıyor muyuz? Anlayış köprüleri harap. Anlamak… Anlamak-sızlık… Oysa keşfetmek diye bir kelime vardı, ne zamandır duymadım kimseden. Bir kelime konuşulmuyorsa düşüncede yok demektir. Öyleyse, keşfetmek için bakan, az”
Düşüncelerin arkasından gelenler vardı, baktı ki yalnızlık ve hüzün teklifsizce masasına sokuldular…
Kendi kendine söylendi : “Yalnızlık yalnız gelir mi hiç ; bunları takar peşine, hüzün , özlem ve diğerleri…”
“ Yalnızım sanıyordum, iyi ki geldiniz . Söyle bakalım sevgili hüzün, ne düşünüyorsun yine ?”
“-Herkes herşeye sahip gibi, ama bende bir şeyler eksik gibi…”
“Öyle mi, gibi mi görünüyor ? Neyse her zamanki halin. Anlat daha “
“-Kopuk gibiyiz , bir şeylerden ve uzak… Aslında bunun için buraya gelmedin mi, şöyle her şeyden uzak olmak için diyordun. Çağırdın beni ve geldim”
“Hoşgeldin, peki”
Düşündü;
“ Hüzün dedi ki kopuk ve eksik…”
*
Göz alabildiğine maviye uzandı bakışları, içine biraz mavi damlatmalı.
“” Eksiklik ve kopukluk, ikisinde de bir mesafe var . Eksiklik, olması -hayal edilen-Var ve olmayan-Yok arasında, bu aynı zamanda kopukluk da. Arasında mesafe olan şeyler kopuk bilinmeye yakın (öyle olmayabilir ama … ). Var ve yok arasındaki mesafe, fark, elde olan ve istenen, hayal edilen ve gerçek…arasında da… Mesafe”yi gördüm, burada.
Yakası bi araya gelmez gibi duran uçlar, arasında. Ortalarında duran ben miyim? Bu aradalığın eşlikçisi mi yalnızlık denen, insana öyle gelen ? -Nereden geliyor bu yalnızlık- Şimdi benim masam ve öbür masalar arasında da, mesafe. Adacıklar gibi ayrı duruyoruz . Ama adacıklar paylaşmaz mı, bir denizi ? Ayrı duranlar arası bağlantılar olmalı, ama önce adacıkları keşfetmeli.
İçerde bir sürü adacıklar, düşünceler, duygular… İlk elime gelen , anlaşılmıyorum düşüncesi … Ah o adacık sık ziyaret edilir. -Mesafeyi kaybetme. -Şimdi bu anlaşılmama düşüncesi neyle ne arası mesafeden doğuyor olabilir ? Var-yok arası gerilim ( istek var, tatmin yok ) Çünkü anlaşılmıyorum diyorsun. Burada mesafe neyle ne arasında, ben ve ötekiler mi yoksa önce içerdeki adacıklar arasında mı ?
Bir gerilim doğuruyor mesafe, ekşi bir tadı var, bazen acı… İçinde uzadıklarının elinde olmayışı, ama uzanmaya istek, hala orada . Hayaller ve gerçekler . Var ve yok arası fark gibi, ihtiyaç ( var ) ve elde olan ( yok) arası gibi. Ve şimdi ihtiyaç çıktı. Bunlar arasında bir ilişki olabilir mi?
Hayal edilen bu karşılanmamış ihtiyaçları yansıtıyor olabilir mi?
Peki neye ihtiyacın var ?
Doymak, doyurmak, yakınlık, dokunulmak, anlaşılmak…. Hangileri karşılanıyor ? Neyle nasıl doyar bunlar ? Hem bunları bilmeden talep edebilir veyada karşılayabilir mi insan ?””””
…
O an önündeki masanın ayaklarına sürtünüp duran kediye, sarı saçlı kız çocuğunun elindeki peyniri uzatıyordu. Kedi telaşsıszca peyniri ve başını okşayan eli kabul etti, kendini doymaya bıraktı.
“O bir kedi sonuçta, neye ihtiyacı olduğu bilinir. Herhalde kendi de farkındadır. Ve işte tatmin edildi.
Kedi doyuyor, doymuş bir kedi görüyorum…”
Belki de mümkün,
içi gülümsedi.
*
“Doymak , kendine el uzatana, hayatın verdiği bir yanıt olabilir mi
Çocuğun kediye peyniri uzattığı
Ve
Kendine el verdiğin an, yoksa
Bir mi
A.T.
4.2.2023
#yekpare